Een van de disciplines in het team bij het revalidatiecentrum was de psycholoog. Ik werd met de tijd opener in onze gesprekken. Tot het punt dat ik psychisch brak en niet meer kon. Ik deelde mijn gedachten met haar en hierna werd mijn behandeling in het revalidatiecentrum stopgezet. Mijn psychische gedachten traden naar de voorgrond. Ik heb nooit doorgehad dat er een donkere wolk om mij heen hing. Ik zat diezelfde middag bij de huisarts en kon na 2 maanden terecht bij de eerste hulpinstantie. Hier begon mijn therapie en werden er verschillende medicijnen uitgeprobeerd. Niks hielp. Met vlagen voelde ik mij onwijs goed, wat mij therapieontrouw maakte.

Op mijn 17e heb ik de diagnose fibromyalgie (een vorm van reuma) gekregen. Dit was een enorme opluchting, omdat ik eindelijk bevestiging kreeg dat het niet in mijn hoofd zat. Ook kon mijn omgeving het steeds beter begrijpen.

Op mijn 18e kreeg ik te horen dat ik uitbehandeld was in de ggz instantie waar ik therapie kreeg. Hierna werd ik in het diepe gegooid met onwijs veel doorverwijzingen, afwijzingen en een lange zoektocht met doel een diagnose. Zonder diagnose geen behandeling. Ik kon nergens hulp krijgen die ik steeds meer nodig begon te hebben en ook de wachttijden in de ggz liepen op. Mijn toekomstbeeld was inmiddels weg en ik vroeg me steeds vaker af voor wat ik het deed. School ging steeds slechter, wat ik heel lastig te accepteren vond. Mijn lat en verwachtingen van mijzelf liggen onwijs hoog, die kon ik niet meer waarmaken. Ik begon mijzelf ook steeds meer te isoleren.

Het blowen sloop er onschuldig in, van blowen met vrienden eindigde het in alleen blowen in een antikraak woning. Ik heb ruim 2 jaar op verschillende wachtlijsten gestaan voor ggz hulp en telkens kwam er weer een tegenslag, ik werd opnieuw afgewezen. Op mijn 20e zat ik er compleet doorheen. Ik kwam mijn dagen niet meer door zonder te blowen en lag het liefst de hele dag in bed. Psychisch kon ik het gevecht niet meer aan. Mijn vertrouwen in de hulpverlening was inmiddels compleet weg. Mijn stemmingsschommelingen zorgde ervoor dat ik lastig te peilen was (uiteindelijk werd dit gekoppeld aan een bipolaire stoornis). Van het uitbundig gelukkig zijn tot huilend in bed liggen niet weten waarvoor ik nog zo zit te vechten. Mijn moeder regelde een intake bij Wij zijn BROER! en ik kon binnen enkele weken mijn behandeling starten, wat voor mij onwerkelijk was gezien ik al maanden op verschillende wachtlijsten heb moeten staan.

Ik heb hier passende hulp mogen krijgen en voelde mij gehoord. Het voelde alsof eindelijk iemand naar mij luisterde zonder dat een diagnose centraal stond. Ik begon in te zien dat ik verslaafd ben en welke gebeurtenissen mij hebben gevormd tot hoe ik ben. Inmiddels heb ik mijn leven weer op de rit gekregen. Ik spreek regelmatig af met vriendinnen, ik ben weer begonnen mijn studie op te pakken, ik ben gestopt met het blowen, ik blijf in contact met Wij zijn BROER! en het belangrijkste van alles: ik heb weer een toekomstbeeld!