Tot mijn reality check bij BROER! heb ik er altijd heilig in geloofd dat deze dingen echt gebeurd waren. Ik ben zo enorm dankbaar dat ik bij vooral deze voorvallen hulp heb gehad, ik ben er achter gekomen, met hulp van het behandelteam, dat het grootste deel van mijn trauma’s gevormd zijn door dingen te zien die niet waren gebeurd. Of anders zijn gelopen dan ik zelf in mijn hoofd had zitten. Ik vond het wel eng dat ik trauma’s kon hebben aan dingen die nooit zijn gebeurd, of anders dan ik dacht. Ik had dus in mijn hoofd door een combinatie van schuldgevoel, grootheidswaanzin en drugs grotere problemen gecreëerd, dan ik daarvoor had.

Verder zult u waarschijnlijk hebben gelezen dat ik het had over mijn ‘laatste intake bij BROER!. Dit komt doordat ik zowel in begin 2020, als begin 2021, in behandeling ben geweest bij BROER!. In mijn eerste behandeling voelde ik mij vooral gedwongen. Ik wilde er niet zijn, ik vond het onzin, ik voelde mij beter. Toch heb ik toen de 8 weken volgemaakt, bullshittend & manipulerend. Achteraf had ik hier vooral mijzelf mee, het resulteerde in een nog verdere afglijding van mijn leven. Ik ging meer drugs gebruiken, meer drinken en nog meer geweld gebruiken dan hiervoor. In de tijd na mijn eerste behandeling, ben ik verder gegaan met alles, ik kon het gewoon weer beter verbergen, het enige wat ik wel serieus nam, was mijn werk. Hier haalde ik immers mijn geld vandaan en daarnaast was het 1 van de dingen die ik niet erg vond om te doen. School ging eigenlijk vrijwel meteen alweer slecht. De thuissituatie is een tijd beter geweest maar is daarna, net als al het andere, nog verder de afgrond in gegaan. Zo ver dat mijn omgeving besloot dat het zo niet verder kon. Toen werd besloten dat ik voor de 2e keer in behandeling bij BROER! zou gaan.

Dan, het moment dat mijn leven voor het goede is veranderd, mijn laatste intake, 09-03-2021. Met gemixte gedachten ging ik de behandeling aan, zal het wel zin hebben?, zullen ze me niet raar vinden of hoge verwachtingen hebben van mijn 2e keer?. Al dit soort dingen raasden door mijn hoofd, maar toen ik er eenmaal was, viel het me allemaal wel mee. Ik werd opgenomen in een warme, vriendelijke groep. Iedereen heeft zo zijn/haar redenen om er te zijn. Over een ander’s verhaal, kan je dan ook nooit oordelen. Zelfs als je het exact zelfde meegemaakt zou hebben, kan je hier niet over oordelen. Het is uiteindelijk niet de gebeurtenis maar de beleving van de persoon die iets heftig maakt. Dit is mij dan ook echt vanzelf duidelijk geworden. Het grootste verschil tussen mijn eerste, en tweede behandeling, is dat ik het serieus nam de tweede keer. Ik deed alles wat ik kon om de uitdagingen aan te gaan, de blokkades weg te halen, en mijn verslaving te overwinnen. Uiteindelijk is het drugs/alcohol/geweld gebruik ook nooit mijn probleem geweest, mijn problemen waren alles wat er onder lag. Alcohol,drugs en geweld, waren slechts mijn vluchtwegen, mijn eigen oplossingen. Terwijl ik zelf niet zag, dat mijn eigen oplossingen, daadwerkelijk mijn ondergang werden. Ik was zo druk bezig met ontsnappen aan mijn gevoelens en realiteit, dat ik met behulp van BROER! er pas achter ben gekomen dat alles veel dieper lag. Dingen waarvan ik wel wist dat ze gebeurd waren, kwamen naar boven met gevoelens die ik nog nooit gevoeld had, ik had ze weggestopt. Maar je kan het pas verwerken als je de gevoelens voelt en aangaat. Ik bleef maar wegstoppen, niet realiserende, dat alles wat je weg stopt, druk blijft zetten op je emotionele limiet. Met de inzichten en adviezen van BROER!, door middel van groeps- en 1op1 sessies, heb ik deze gevoelens allemaal kunnen verwerken en ben ik nu waar ik ben. Eindelijk een jongen die zelfverzekerd is, blij met zichzelf, trots op alles wat ik heb bereikt in de relatief korte tijd dat ik clean ben. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 8 maanden en 1 dag clean, een veel kortere periode dan de 4 jaar van gebruik, en toch heb ik bereikt wat ik in geen 20 jaar vol met gebruik had kunnen bereiken. Soms kijk ik er nog op terug, en ik ga geen cliché ophangen over alle lessen die ik heb geleerd in die tijd. De waarheid is heel simpel, als ik mijn tweede behandeling niet serieus had genomen, had het niet goed voor mij afgelopen. Ik durf met zekerheid te zeggen dat de kans 90% is dat ik, in de gevangenis of een inrichting had gezeten, of dood zou zijn. En in de zeldzame 10% , dat dat niet het geval zou zijn, had mijn leven er nog steeds heel anders uit zien, geen gelukkige thuissituatie, geen goed schooljaar, geen mensen die trots zijn. Niet zelfverzekerd en niet gelukkig. (Heel) lang verhaal kort: mijn leven is drastisch verbeterd sinds ik serieus ben geworden over mijn eigen leven.